سیارههای فراخورشیدی اغلب اوقات زمانی رصد میشوند که با عبور از مقابل ستارهی میزبان خود باعث افت اندکی در خروجی نور ستاره شوند. این روش طبیعتا باید برای قمرهای فراخورشیدی هم نتیجهبخش باشد، اما از آنجا که این اجرام بسیار کوچکتر از دنیاهای میزبانشان هستند، کاهش نور احتمالی به سختی آشکار خواهد شد.
علاوه بر این، قمر فراخورشیدی باید در حین گذار در نقطهی دقیقی از سیارهاش قرار بگیرد به گونهای که بتواند بخشی از نور ستاره را مسدود کند. این فرآیند یکی از شواهد برای ظاهر شدن قمر سیارهی کپلر 1625b بود که بعدا در دادههای تلسکوپ فضایی کپلر ناپدید شد. این قمر مجددا در رصدهای تلسکوپ فضایی هابل ظاهر شد.
پژوهشگرها با استفاده از الگوریتمی کامپیوتری به نام پاندورا، به اخبار ناامیدکنندهای دربارهی کپلر 1625 b و کپلر 1708 b رسیدند. آنها با اجرای پاندورا روی دادههایی که تلسکوپ فضایی کپلر از سیارهی کپلر 1708 b جمعآوری کرده بود، دریافتند که سناریوهایی قبلی فاقد قمر فراخورشیدی بودند و احتمالا فقط رصد سیارهی فراخورشیدی و ستارهاش را توصیف میکنند.
به عقیدهی مایکل هیپک، یکی از مؤلفان پژوهش، احتمال قرار گرفتن قمری در مدار کپلر 1708 b بسیار پائینتر از گزارشهای گذشته است. دادهها به تنهایی نمیتوانند خبر از وجود یک قمر در اطراف این سیاره بدهند.
پژوهشگرها برای سیارهی کپلر 1625 b از اثری به نام «تاریکشدن شاخهی ستارهای» استفاده کردند که باعث تغییر در درخشش ستاره بر اثر سیگنال قمر فراخورشیدی میشود.
علاوه بر این، پژوهش جدید همچنین خبر بدی برای شکارچیان قمر فراخورشیدی میدهد. وقتی پژوهشگرها از پاندورا برای پیشبینی انواع قمرهای فراخورشیدی استفاده کردند، متوجه شدند که با فناوری فعلی، فقط قمرهای بزرگ با ابعاد تقریبی دو برابر گانیمد (بزرگترین قمر منظومهی شمسی) در مدارهای پهن اطراف سیارهشان قابل رصد هستند.
اگر منظومههای سیارهای دیگری مانند منظومهی شمسی وجود داشته باشند، احتمال وجود چنین قمرهای غیرمعمولی بسیار اندک خواهد بود. امروزه تقریبا ۲۹۰ قمر را در منظومه شمسی کشف کردیم، با اینحال کشف قمرهای فراخورشیدی دشوارتر از چیزی است که فکرش را کنیم.
یافتههای پژوهش ۷ دسامبر در مجلهی Nature Astronomy منتشر شد.