یوشینوری اوبایاشی که داوطلبانه که نقش راهنمای نمایشگاههای موزهی بمب اتمی را به عهده دارد، میگوید بازدیدکنندگان موزه گاهی اوقات تصور میکنند که مردم هیروشیما در اثر انفجار هستهای فوراً تبخیر شدند و سایههایشان پشت سر آنها جا مانده است.
هرچند رواج افسانههای یادشده درکشدنی است، با وجود اعلام مفقودی هزاران نفر و مرگ احتمالی این افراد در ماههای پساز فاجعهی اتمی هیروشیما، «سایههای» بهجامانده مربوط به افرادی نیست که بلافاصله دراثر انفجار اتمی کشته شدند. اول از همه، برای تبخیر کردن انسان به انرژی بسیار زیادی نیاز است.
«سایههای» بهجامانده مربوط به افرادی نیست که بلافاصله دراثر انفجار اتمی کشته شدند
میناکو اوتانی، استاد بازنشسته در دانشگاه هیروشیما توضیح میدهد: «ما نمیدانیم که پرتوهای گرما تا چه عمقی به بدن وارد میشود؛ اما حتی اگر بدن انسان بسوزد، بافت کربنیزهشده یا حداقل آثاری از استخوانهای بدن باقی میماند.»
سایههای افراد و سایر اشیا، ازجمله دوچرخهها، بقایای تبخیرشدهی آنها نیست. بمب اتم در مسیر رهاسازی انرژی خود بر سر هیروشیما با اجسام بسیاری روبرو شد. درحالی که نیروی بمب اتم مناطق اطراف اجسام را رنگزدایی میکرد، آن اجسام ازجمله انسانها، حیوانات یا اشیای بیجان، انرژی بمب را جذب کردند و نتیجه شبیه یک سایه است، اما در حقیقت رنگ فضای اطراف این اجسام توسط نیروی بمب اتم از بین رفته است.
تلاشهای بسیاری در راستای حفظ آثار سایهمانند انجام شده است. نمایشگاهی در موزهی یادبود صلح هیروشیما با عنوان «سایهی انسانی حکشده بر سنگ» اکنون پلههایی سنگی را نشان میدهد که در تصویر فوق میبینید. در ۶ اوت ۱۹۴۵ احتمالاً شخص ناشناسی تصمیم گرفت که آنجا روی پله بنشیند و احتمالا بلافاصله کشته شد. هویت این افراد تا به امروز ناشناخته باقیمانده است.