اوایل سال جاری، درحالیکه دانشمندان تلاش میکردند تا از برخی اسرار بزرگ جهان، مانند مادهی گمشده در کیهان و ماهیت ماده تاریک پرده بردارند، برخی از کاربران پلتفرم تیکتاک با نحوهی عملکرد آینهها دست و پنجه نرم میکردند.
افراد با انتشار ویدیوهای مختلف در این شبکهی اجتماعی، تلاش کردند تا دریابند که چگونه آینه میتواند اشیایی را که روی سطحش قرار میگیرد، حتی با وجود پنهانشدن پشت یک تکه کاغذ «ببیند». به نظر میرسد با وجود تمام تلاشها، این موضوع همچنان بعضی از مردم را سردرگم میکند.
کارکرد آینه در واقع بسیار ساده است؛ حتی اگر اینگونه به نظر نرسد. وقتی نور به یک جسم برخورد میکند (مثلاً ماریو در تصویر بالا)، طول موجهای نور جذب و باقی نور، با توجه به رنگ جسم به عقب بازتابیده میشوند. به عنوان مثال، کلاه ماریو از انتهای طیفهای رنگی بنفش/آبی طول موج نور را جذب و رنگ قرمز را به چشم ما منعکس میکند.
اگر یک تکه کاغذ سفید در برابر آینه قرار بگیرد (مانند ویدیوی بالا)، همهی رنگهای طیف رنگی منعکس میشود و آینه رنگی را میسازد که ما سفید میبینیم. یک آینهی کامل (از آنجا که تمام رنگهای طیف را بازتاب میدهد) از نظر فنی سفید نیز محسوب میشود؛ هرچند در واقعیت آینهها نور سبز را بیش از رنگهای دیگر منعکس میکنند. این موضوع باعث میشود رنگ آینه کمی به سبز متمایل باشد.
علت اینکه وقتی به آینه نگاه میکنیم، بازتاب اجسام را درونش میبینیم و وقتی به جسمی سفید نگاه میکنیم، بازتابی نمیبینیم، این است که آینه سطحی صاف دارد.
وقتی نور به جسمی سفید برخورد میکند، بازتاب پخشیده رخ میدهد؛ یعنی نور بهوسیلهی سطح ناهموار و نواقص پنهان در بافت جسم، در جهتهای مختلفی پراکنده میشود. اما آینه جسمی صاف است و نور را با همان زاویهای که وارد شده، بدون هیچگونه بازتاب پخشیده و پراکندگی (یا حداقل با کاهش بسیار بالای پراکندگی) منعکس میکند. اگر در اتاقی باشید که آینه، جسمی غیرکدر و منبع نور وجود دارد، خواهید دید که جسم به شکل معکوس در چشمان شما منعکس شده است.
درنتیجه، وقتی جسم را پشت تکهای کاغذ قرار میدهیم، نور محیط در جهات مختلف از جسم پراکنده میشود. مقداری از نور که از جسم بازتابیده میشود، با زاویهای خاص که با عنوان «زاویه تابش» شناخته میشود، به سطحی از آینه که درست فراتر از لبهی کاغذ قرار دارد، میرسد.